„ Работа, без игра“ е причина за нарушено ментално здравје на децата
Анксиозноста и депресијата кај децата и тинејџерите на училишна возраст во САД се на највисоко ниво. Иако се смета дека различни причини придонесуваат за овој пад на менталното здравје, новата студија на тројца истакнати истражувачи специјализирани за детски развој укажува дека порастот на нарушувањата на менталното здравје e резултат на намалувањето на можностите за децата и тинејџерите да играат, шетаат и да се вклучат во активности независни и без контрола од страна на возрасните. Иако родителите тоа го прават со позитивна цел, нагонот да ги водат и заштитат децата и тинејџерите ги лишува од независноста што им е потребна за ментално здравје.
Тоа придонесува за рекордно ниво на анксиозност и депресија кај младите. Студијата покажала и дека слободата на децата да се вклучат во активности кои вклучуваат одреден степен на ризик и лична одговорност подалеку од возрасните, исто така, се намалува со текот на годините.
Ризичната игра, како што е искачувањето на дрво, помага да се заштитат децата од развој на фобии и ја намалуваат анксиозноста во иднина, преку зајакнување на самодовербата за справување со итни случаи. Меѓу многуте ограничувања кои влијаат на независната активност кај децата денес е и зголеменото време што тие го поминуваат на училиште и завршување домашни задачи. Помеѓу 1950 и 2010 година, просечната должина на учебната година во САД се зголемила за пет недели. Домашните задачи, кои некогаш биле ретки или ги немало во основно училиште, сега се вообичаени дури и во градинка. Покрај тоа, до 2014 година, просечното време поминато во одмор (вклучувајќи го секој одмор поврзан со периодот на ручек) за основните училишта било само 26,9 минути дневно, а некои училишта воопшто немале одмор.
Стручните лица укажуваат дека зголемувањето на училишното време и притисокот да се завршат сите обврски, со текот на времето влијае на менталното здравје. Односно тоа не само што ги намалува времето и можностите за независни активности, туку и го зголемува стравот од академски неуспех и од недоволно постигнување на целите, а тоа го прави директен извор на вознемиреност.
Затоа тие предлаат во грижата за безбедноста на децата да се намали улогата на возрасните, и како што растат децата да им се даваат сè поголеми можности самостојно да управуваат со нивните активности.
